Anne Olmak | Bir çocuk doğduğu anda bir anne doğarmış ..

Bir çocuk doğduğu anda bir anne doğarmış..

"Paylaşmak Umudu Artırır" başlıklı bir yarışma, tüp bebek annelerini yaşadıklarını anlatmaya çağırıyordu. Onlar anne olabilmek için; yaşadıkları bu zorlu süreci anlattılar ve bizim için hepsi birinci oldular...

İşte o annelerden bir kaçının anlattıklarını sizlerle paylaşmak istedik.

TÜLAY ALTINAY BOZKURT - İSTANBUL

Aklımı yiyecektim rüyamda her gün sahanda yumurta görüyordum... 

4 yıl öncesine kadar çocuklar bana hiç de sevimli gelmezdi. Baş belası, ayak bağlarıydılar. Hayata geldiklerinden itibaren önce işini kaybedersin, devamında kariyerin tehlikeye girer, arkadaşlarından uzaklaşırsın, kısacası o başlar sen bitersin... Bunlar yetmezmiş gibi yanlarından bir dakika ayrılamazsın, devamlı meme emerler, kusarlar, hele altlarına işemeleri ve kaka yapmaları yok mu! Halbuki sonradan o kaka kokusu için tam 3 kere mikro enjeksyon denemesi yapmak zorunda kalacaktım... 

İlk deneme başarısız olunca korkunç bir hayal kırıklığı yaşadım. Üzüntüden bir ayda 10 kilo verdim. Yeniden denedik. İğneler başladı. Aman saatini geçirmeyelim, sabah iğnesi, akşam iğnesi derken 5 yumurta toplandı. Rahim içi, rahim duvarı, yumurtaların kalitesi nasılmış... Aklımı yiyecektim. Rüyamda her gün sahanda yumurta görüyordum. 

Sonuç olarak üç embriyo transferi yapıldı. 12 gün bekleyecektik. Dokuzuncu gün kandildi, akşam dua edecektim. Kanamam oldu, işlem başarısızdı. Tanrım beni bugün niye ağlattın diye isyan ettim. Kahrolmuştuk! Yere çöküp ağladığımda fark ettim ki ben bu güne kadar hiç acı çekmemişim, hiç bu kadar üzülmemişim. Gözlerimden yaş değil kan akıyordu sanki. Eşime isterse ayrılabileceğimizi söylecektim ki... Eşim hiç ağlamadı. Yere oturdu bana sarıldı, sımsıkı, ve "Üzülme, benim kıvırcık saçlı, yaramaz bir kızım var zaten, ben ona bakıyorum sen de oğluna bak, bu bana yetiyor sana yetmez mi?" dedi. 

Birkaç ay bekleyip tekrar deneyecektik. Beklerken geceleri kabuslar görüp ağlayarak uyanıyordum. Canım hiç dışarı çıkmak istemiyordu. Eşimin getirdiği bir çikolatanın üzerindeki santimlik porselen bebeği yanımdan hiç ayırmıyordum. Bebekle akşama kadar konuşup duruyordum. Üçüncü denemede üç yumurta toplandı. Rahmime embriyo transfer edilirken küçük oyuncak bebeği elimden hiç bırakmamıştım. Hamilelik haberini alınca doktoruma sarıldım, ne yaptığımı bilmiyordum. Bebeğimin altını daha ilk defa değiştirmem gerçek bir seremoniydi. Bacakları o kadar ince, kendisi o kadar küçüktü ki doğru dürüst tutamıyordum bile. Eşim altını açtı. Üşümesin diye hızla temizlemeye çalışıyordu ki durdurdum. Eğilip derince kokladım! Bezini bağlamaya çalışırken tekrar yaptı. Sanki "sen çok bekledin al biraz daha kokla" der gibiydi. Asi bebek şimdi 10 aylık. Hayatta nefes alabildiğim sürece onu koklayacağım.

ŞENNUR GÜNAYDIN - İSTANBUL

Anne olduğum gün annesiz kaldım. Anne olduğumu ona söyleyemedim. 

Annelik... Ne güzel bir duyguymuş meğer... Birinin anne diye seslenmesi için her şeye değer. Kollarını açıp anne diye koşarak sarılması, sevgiyle öpmesi, saatlerce ağlaması, sonra da kucağında öylece uyuması. Günahsız bir melek gibi. Tam 18 yıl bu hayalle yaşadım. Bende de, eşimde de sorun olmadığını söylüyorlardı. Yumurtlama günlerim takip ediliyordu. Her şey normaldi ama çocuğum olmuyordu. 3 kere aşılama yapıldı, diğer tüp bebek yöntemleri denendi. 30 yumurta bile toplandığı oluyor, tam annelik duygusu iyice filizleniyor, çok geçmeden kötü haberi yine alıyordum. Umutlarım yavaş yavaş tükeniyordu. Derken başka bir sorunla yüzleştim. Yumurtalarım azalıyordu. Artık tedaviye devam etmek istemiyordum. Ama doktorum "Sen anne olacaksın kızım" diyerek beni tekrar tedaviye ikna etti. Beşinci denemede de sonuç kötü oldu. Psikoloğumdan büyük destek aldım. 

Altıncı denemeye karar verdim. 4 embriyo yerleştirildi. 12 günlük uzun bekleyiş başladı. Ama sorunlar yine peşimdeydi. Ben anne olmak için yanıp tutuşurken, canım annem hastaydı ve ben onun yanında değildim. Bir an önce sonucu öğrenip annemin yanına gitmek istiyordum. Yatarken bütün vücudum su toplamış, çok fenalaşmıştım. Eşim evde değildi, sonucu öğrenmek için o gün hastaneye yalnız gittim. Kan tahlilini yaptırdım, eğer sonuç negatifse beni aramamalarını söyledim. Sonuç pozitifti. Ama sevincim kursağımda kaldı. Hamilelik haberinin ardından annemin de ölüm haberini aldım. "Annem" diye ağladığımı hatırlıyorum. 18 yılın sonunda anneme, anne oldum diyemedim. Tüp bebek merkezi çalışanları da benle ağladı. Acı, gözyaşı ve mutluluğu beraber yaşadık. Oğullarım Göktuğ ve Bedirhan şimdi 7 yaşında, onlar anne olma hasretimi dindirdi. Ama içimdeki anne acısı diner mi, onu bilmem. 

NURCAN KIRAĞI - İSTANBUL

O kaliteli yumurtalardan biri şimdi oğlum Bora. 

7 yıl kısırlık tedavisi gördüm. Bütün o yıllarda hep kaç yumurtam olduğunu, döllenip döllenmediklerini konuştum. Yumurtaların tutunup tutunmadıklarını herkes bilirdi. Şimdi de anlatmaya, paylaşmaya devam ediyorum. Aynı zamanda okudum, araştırdım. 

1999’da ilk muayeneyi olduk. 2000’de ilk tüp bebek tedavisi denendi. Sonuç olumsuz! Yumurta rezervim azalıyordu. Bu da erken menopoz demek. Yıkıldım, alt üst oldum, hastaneye karşı da öfke doluydum. Hastane ekibi sanki bir fabrikanın seri üretimindekiler gibi, duygusuzca defolu ürünleri kenara ayırıyorlardı. Kendimi yararsız biri gibi hissediyordum. En acı tecrübem oldu, çünkü en acemi, en bilgisiz dönemimdi. Televizyonda bebekle ilgili ne görsem ağlıyordum. Bu arada hatırlayamadığım kere aşılama tecrübesi geçirdim. Hepsi olumsuzdu. Nihayet 2004 yılında gebe kaldım. Ama 12. haftada hamileliği sonlandırmak zorunda kaldık. Çünkü bebek Edward’s sendromluydu. Kalp ve kan dolaşım sistemindeki sorun nedeniyle en fazla bir yıl yaşabilirdi. Çok zor bir karardı. Herkesin bebeğini kucağına aldığı doğum katına ben doğumgünümde kürtaj olmak için gidiyordum. 

Bu olayın ardından duygusal boşluğu çalışarak kapatmaya karar verdim. Çocuksuz bir kadın olmayı kabul ettim. Fakat 10 gün arayla adet gördüm. Doktor, "Çok kaliteli iki yumurta görüyorum, bence bunları takip etmeliyiz" dedi. Kaybedecek bir şeyim yoktu. O kaliteli yumurtaların biri oğlum Bora. 3 ay boyunca hamile olduğumu kabullenemedim. Doktorum, "elinizdeki ultrasonlara da mı inanmıyorsunuz" diyordu. Doğum 1 ay erken oldu. Ameliyathaneye giderken ağlamaya başladım ve 40 gün hep ağladım. Eğer cennet annelerin ayağının altında ise benim cennetim bacaklarımın arasında dolaşan çocuğum.